Met "The Vagabond Tales" (2005) leverde de Amerikaanse singer-songwriter Joseph Parsons 14 jaar geleden een hele sterke plaat af, en ben hem sindsdien muzikaal blijven volgen. Op dit album maakte deze wereldreiziger tijdloze muziek met invloeden uit de pop en rock. Het was muziek die vooral opviel door de aanstekelijke songs met stevige composities en de gloedvolle en geheel eigen wijze waarop Parsons met zijn uniek stemgeluid deze songs vertolkte. Parsons werd vergeleken met alles en iedereen, maar de omschrijving "James Taylor met een vleugje Eric Anderson" vond ik toen zelf het meest treffend. Het drie jaar later verschenen "Heavens Above" (2008) was nog wat beter dan "The Vagabond Tales", maar ook met deze plaat brak Joseph Parsons helaas geen potten, al konden een aantal songs van deze plaat zo de hitlijsten in. Om dit zevende album te promoten smeedde Parsons een compleet nieuwe live band. In oktober 2008 beklommen Parsons, de Duitse drummer Sven Hansen, de Amerikaanse gitaarvirtuoos Ross Bellenoit en de uit het Nederlandse Arnhem afkomstige bassnaren plukker Freddi Lubitz het podium van Das Altes Schlachthaus. Parsons nam aldaar zijn eerste live album op in tien jaar, een album dat de zeer toepasselijk titel, "Slautherhouse Live" (2009) meekreeg. Het is ook met deze trans-Atlantische band dat hij nu zijn nieuwe album opnam.

Want nu anno 2019, tien jaar later dus, is het na platen met Hardpan, US Rails, Parsons Thibaud en 4 Way Street, weer tijd voor een CD met zijn eigen band, al mogen we zijn vorige releases "Hope For Centuries" (2011), "Empire Bridges" (2014) en "The Field The Forest" (2016) zeker niet onvermeld laten. De nieuwe plaat van de in Duitsland woonachtige opgevoede artiest uit Pennsylvania & Louisiana luistert naar de titel "Digging For Rays", en in 10 tracks put Parsons uit de bekende bron van folk en rock om iets nieuws te creëren, een muziek die spannend en actueel is zonder zijn wortels te verloochenen en zonder zich te onttrekken aan de dansgerichte tijdgeest. Daarnaast put Parsons ook uit artiesten als James Taylor, Cat Stevens, Bob Dylan, Jackson Browne, Bob Dylan en outside-the-box namen als Miles Davis, Paco de Lucia, Bob Marley en Daniel Lanois. Met deze ingrediënten creëert hij originele muziek die hij onbezorgd in een specifiek genre wil inpassen. Het enige dat telt voor Parsons is een goed nummer. Bij onze eerste beluistering maken we al snel de bedenking dat er voor Parsons een nieuw muzikaal tijdperk is begonnen en dat hij duidelijk een nieuw publiek wil bereiken. Hij voegt namelijk moderne geluiden toe aan zijn muziek om weer een zeer goed beluisterbaar album te maken dat bij elke herhaalde beluistering diepere lagen onthult. Sommige van zijn songs zijn introspectief en geven een scherp inzicht, andere zijn geschreven vanuit het perspectief van een scherpzinnige observator van deze steeds veranderende wereld. Het is een wereld die hij goed kent, daar hij in de loop der jaren op vele plaatsen heeft gewoond. Er zullen niet veel mannen- of vrouwenharten sneller gaan kloppen van Joseph Parsons, maar iedereen met een muziekhart moet als een blok gaan vallen voor de nieuwe plaat: prachtige melodieën en inzichtelijke teksten, een geluid van weidse open ruimtes en een vibe die zowel tijdloos als eigentijds is, en er is die majestueuze elegante stem.

Parsons' nieuwe album heeft alles wat je wilt van een song-georiënteerd album in 2019. Natuurlijk is Parsons een singer-songwriter, maar hij is ook een veelgevraagde muzikant en zijn 13de studioalbum weerspiegelt moeiteloos beide. "Digging For Rays" bevat een serie pop / rockliedjes, songs die misschien wel gewichtiger zijn dan die op Parsons vorige platen, wat mede wordt veroorzaakt door zijn donkere stem. De muziek van Parsons ontleent zijn kracht dan ook voor een belangrijk deel aan zijn kenmerkend stemgeluid. Maar daartegenover klinken nummers als "Living Things" met zijn stuwende beat, het akoestische "Sad Parade", de duister, stuwende rocker "Wide Awake" en het betoverende "Beautiful Lie" allemaal fris en origineel en worden verheven door een unieke stem. Dit laatste nummer is werkelijk van buitengewone schoonheid, Bellenoit’s gitaarspel glinstert, terwijl Parsons zijn vragen stelt. In eerste instantie vriendelijk maar naar mate de tijd verstrijkt wordt de stemming grimmiger. Parsons is een bewuste, gecontroleerde zanger die met subtiliteit, emotionele diepgang en veel verleiding zijn songs brengt. Zijn stem bepaalt voor een belangrijk deel de kracht van de muziek, maar daarnaast beschikt hij bovendien over het vermogen om de luisteraar vast te grijpen en in te pakken. Verwacht bij Parsons geen aanstekelijke refreinen, maar vooral wonderschone melodieën die steeds weer andere kanten op schieten. In vrijwel iedere song klinkt zijn warme en bijzonder emotievolle stem weer net iets anders en steeds is de impact maximaal. "Digging For Rays" is een plaat die een regenachtige dag omtovert in een mooie zomerdag en een warme zomerdag voorziet van pure magie. Na een aantal bescheiden pareltjes moet deze glimmende diamant maar worden opgepikt door heel wat liefhebbers van perfecte popmuziek, je krijgt er zeker geen spijt van. Joseph Parsons is een zanger en schrijver van wereldklasse, een groot allround musicus en een immens performer.